Dag 18, 11-7, 64 km naar Jesenik (Tsjechië)

Merkwaardig gepit bij "Sonia". Dit adres wordt jaarlijks door vaak dezelfde klanten/families bezocht, het geeft iets gezelligs en een soort voorselectie. Helemaal niet vreemd dat om half zes de dag al begint met lieftallig kindergedoe. Ons stoort het ook steeds minder omdat we best vroeg gaan slapen. Bij deze slaapgelegenheid is nog meer te doen, je kunt er kamperen of een kijkje nemen bij iemand die in en schuurtje aan een bloedserieus werkstuk bezig is op een draaibank. Nu snap ik meteen waarom het licht hier steeds flikkert. Vooral voor Abs het "naamplaatje" bijgevoegd. Ben benieuwd wie het goed raadt waar ie vandaan komt.

Op weg alweer mee-wind en prachtige akkers.

Dat er een overtreffende trap is qua kleur van dakbedekking wordt ook duidelijk.

Zodra we Tsjechië binnenrijden vallen een paar zaken op:

• Ze zijn hier "verder" dan in Polen. Doet meer luxe aan en vooral zelf leuke dingen doen zoals para-gliding. Een soort feestelijke wedstrijd om exact op een doel te landen. Gezellige boel daar.
• De fietsroute is op zijn minst uitdagend, ineens veel en heftig klimwerk dat volgens mij best te vermijden was geweest.
• De enkeling die wij spreken, is ook hier uitermate vriendelijk.
  Ja hoor, van de kolenschepperij mag ik best een foto maken en neem er gelijk wat kersen bij of liever ook een biertje? Ik bedoel maar... Deze kolen vormen de voorraad voor heel de komende winter en wordt ook voor koken en warm water gebruikt.

De aankomst in het hotel Koruna dat ik via booking.com had vastgelegd, was bizar.
De deur was open, de receptie onbemand, gebruik van de bel die klaar ligt voor dergelijke gevallen wordt niet gehoord, wel zag ik een uitdraai van een boeking door ene Thomas liggen. Uiteindelijk vanaf de  straatzijde maar eens op de ruiten getikt en daar komt een zeer behulpzame dame zonder talenknobbel ons prima helpen. Wij krijgen een prachtige kamer en een bosje met 3 sleutels. Allemaal gebruiken hoor! Later, bij het verlaten van de tent om te gaan eten is inderdaad alles afgesloten. Waarschijnlijk zijn de personeelskosten, hoe laag ook, voor de exploitant ondragelijk. Ik ben bang dat we hotel Koruna niet lang meer kunnen gebruiken. Misschien meer reclame maken, bij deze dus!
Bij terugkomst ongure types in de straat, Afrikaans lijkt ons. Daarnaast wat zigeuners. Wat er van dit stadje gaat komen? Met de oude roem als kuuroord gaan ze het niet redden ben ik bang.

Mooie dikke korrels

Genoeg voor één winter, zegt ie.

Langs de Belá

Kuhr Ort, oude glorie

Dag 17, 10-7, 47 km naar Sciborz

Wonderbaarlijke start vandaag. Ons hotelletje ligt nogal hoog dus suizen we met een bloedgang door de ochtendkoude. Nog aardiger is de noord-oostelijke wind die ons, voorlopig, het gevoel geeft dat hellinkjes ons niet deren. Valse hoop natuurlijk. Met als proeve een stukje 10% is het duidelijk: nu is het moment om Marie, onze buurprinses, te gaan verrassen met een west-priesterhulp-pakket, m.a.w. het reisboek over Polen, het taalgidsje en wat kleding kan nu echt terug naar huis, 2,6 kg onnut meesjouwen is teveel. Bovendien mogen de laatste zlotty's het best hier, nog in Polen, besteed worden.
Prompt rijden we, bijna letterlijk, een postkantoor binnen. Ik zoek een xxl doos uit, nee die kleinere kan echt niet van de pertinente vrouwelijke beambte. Ja, beambte, want het druipt er af. Deels met overtollige postzegels betalen? Vergeet het! Thea krijgt ook een sneer want foto's maken? Nee, echt niet. Ze wil dat ik een rol tape koop want de doos moet degelijk worden dichtgeplakt. Hoeft niet, want die zeul ik zelf al mee. Daar gaat haar omzet! Op de meeste hoeken worden stickers geplakt die vervolgens van een indrukwekkend stempel worden voorzien. Het lak-stadium is voorbij, langzamerhand wordt de onzinnigheid hiervan mogelijk ingezien.
Enfin, terwijl Thea inmiddels buiten staat te kleumen bij een graadje of 13 komt het toch voor elkaar. Altijd fijn dit soort verlichting.

De route is erg mooi over rustige zigzag-wegen.

Eenvoudige bouwsels, vaak met een sloot in het midden van de bebouwing.

De bijen wordt het makkelijk gemaakt met een flink veld, blauwe, bloemen voor hun deur.

Velden met hop geven de bier-liefhebbers weer hoop op morgen.

Dan een subdoel van dit dagdeel, de weerkerk te Paczkow. De grootste van Europa, het is maar een weet. We lopen er 3x omheen maar hij blijft gesloten. Ook van buiten overigens wel mooi. Vanwaar "weerkerk"? Simpel, om je te verweren tegen belagers. Hier betrof dat de Turken.

We gaan aan bij 3 dames van de toeristeninfo; die adviseren ons huize Sonja. Een soort "logeren bij de boer" in een dorp iets verderop. Veel verder gaan is niet verstandig want er schijnt dit weekend een festival plaats te vinden waardoor heel de regio overbezet raakt. Doén we dus,  zo belanden we in dit eenvoudig snurkadres waar ik de fietskettingen te drinken geef. Ben eigenlijk best wat moe en dat terwijl we morgen door de "bergen" gaan, Tsjechie binnen.
Nog  even een hotelletje daar geboekt, best handig met Booking.com!

Sloot in het midden

De bijen hebben het eten voor de deur.

Hop

De VVV-dames storten zich op ons om te helpen

De weer-kerk te Pakzkow

Dag 16, 9-7, 42 km naar Srebna-Gora (Silberberg)

Vandaag gaan we een beetje klimmen want we rijden parallel aan de "bergrug" met de naam Uilenberg tussen Tsjechië en Polen. Welwillend is dit aan ons uitgelegd met oehoe-geluiden door een Duitser hier bij de Vredeskerk archiefstudies verricht.
Nog even stilstaan bij het ontbijt; wat een heerlijke overvloed in variatie op een gedekte tafel. Dat is weer eens wat anders dan de afhaal-opzet.
We rekenen af en gaan vroeg op pad, niet omdat we ver willen maar in middag wordt hier wat regen verwacht.

Goede strategie, zo blijkt. We hebben wat tijd nodig om de klimmetjes te overwinnen (500 hoogtemeters vandaag) terwijl er een valse tegenwind raast.

Lieflijk land hier met mooie luchten en vergezichten.
Op een groot bord staat onze route aangeprezen, Eurovelo 9. In Pools en Tsjechisch, ja de grens is dichtbij.
Al tegen eenen zitten we in ons hotel aan de soep; buiten begint het te plensen. Mazzelaars zijn we!
Via de link https://en.m.wikipedia.org/wiki/Srebrna_Góra,_Lower_Silesian_Voivodeship

lezen we meer over een bastion dat hierboven staat. We klauteren er heen en zien er eigenlijk niks van dus leen ik een luchtfoto. Het uitzicht is fantastisch, dat wel. Het bastion heeft amper historie geschreven. De meest grootse actie was dat het dorp door de Pruisische bewonners van het bastion in puin werd geschoten om zich de troepen van Napoleon van het lijf te houden; en dat terwijl het o.a. was gebouwd om het dorp te beschermen. De afloop van die strijd was ook al bijzonder: een boodschapper van elders kwam vertellen dat het niet meer hoefde, Napoleon was verslagen!
Door de technische ontwikkelingen werd dit fort, als alle andere forten, strategisch overbodig. In WO2 werden er een tijd Poolse officieren vastgehouden waarvan er 3 wisten te ontsnappen. Het lot van de overige is bekend, zie de blog van 6 juli.

Langzaam aan realiseren we ons dat morgen wel eens onze laatste overnachting in Polen zou kunnen zijn, maar er wacht ons eerst nog wat moois, zegt Thea d'r kunst-boekwerk...

We genieten een eenvoudige standaard maaltijd-van-de-dag met als extra bij het toetje een zelf gestookt kersen-drankje van de trotse hoteleigenaar. "Veertig jaar geleden was dit nog een paardenstal", dáár was ik nog niet op gekomen :-)

Riant gedekt ontbijt

Ook de zakelijke kant klopt perfect

Zomaar, onderweg

Kennisgevingen van overlijden op de muur

geleende luchtfoto van het bastion

Dag 15, 8-7, in Świdnica (Schweidnitz)

Vandaag is het vooral kerkendag, niet qua aantal maar vanwege de bijzonderheden.

Allereerst de Lutherse Vredeskerk v.d. Drie-eenheid: Kosciol Poko.
Uit een wiki: "De Vredeskerk in Świdnica is een van de 2 vredeskerken in Polen, gelegen in het woiwodschap Neder-Silezië. Met vredeskerken worden de kerken bedoeld die na de Vrede van Münster in de tweede helft van de 17de eeuw door de lutheranen in Silezië mochten gebouwd worden. De katholieke Poolse vorsten gaven de gelegenheid om zulke kerken (Gnadenkirchen) te bouwen in een reeks grensstadjes, niet primair uit religieuze tolerantie maar om rijke protestantse handwerkslieden aan te werven en van hun economische bedrijvigheid en belastingafdrachten te kunnen profileren. Twee van de drie zijn bewaard gebleven.
De kerk in Schweidnitz, nu Świdnica, de Drie-eenheidkerk (Pools: Kościół Pokoju pw. Świętej Trójcy) werd in tien maanden tijd tussen 1656 en 1657 gebouwd, met als architect Albrecht von Saebisch. Het is de grootste vakwerkkerk van Europa.
De kerk staat op de Werelderfgoed-lijst van UNESCO.
De kerk is onder beheer gesteld van de Lutherse kerk in Polen, maar ter plaatse zijn geen Lutherse gemeenten meer nadat de bevolking in 1945-1947 werd verdreven."
Wat een verhaal hé! Je kijkt je ogen uit. Fijn dat ie behouden blijft maar áls ie brandt, dan is het over en uit. Wat een hout! En gróót, er konden 7500 mensen in waarvan 3000 op zitplaatsen. Opmerkelijk zijn ook de 4 "Sand Uhren" op de preekstoel; inderdaad om de predikant bij de tijd te houden.

Op straat nog schoorsteenveger met maatje in vol ornaat.

De andere kerk is de kathedraal van Stanislaus-Wenceslaus met paus Johannes Paulus 2 op het plein ervoor. Wat een barok hierbinnen, ook mooi, maar ieder het zijne.
Mooi gigantisch orgel trouwens.

Op straat nog een gifgroen stukje nostalgie op 4 wielen, er stond geen merk op, lijkt me een soort Trabant. Wel een bijzonderheid overigens want het autopark is hier behoorlijk bij de tijd.

We eten thuis de kaas op die we gisteren meezeulden, ze bleek goeddeels gesmolten geweest te zijn, gelukkig is het vandaag slechts in de 20 graden. Mooi fietsweer voor morgen al wordt er wel regen verwacht....

Kom we gaan een biertje halen, uiteindelijk was dit dé bierstad, maar nu is die lokale brouwerij gesloten.

De Lutherse Vredeskerk v.d. Drie-eenheid: Kosciol Poko

De 4 Sand Uhren.

Schoorsteenvegers, hier volop nodig.

Paus Johannes Paulus 2 op het plein

Kathedraal van Stanislaus-Wenceslaus

Gestolde kaas

Dag 14, 7-7, 74 km naar Świdnica (Schweidnitz)

Alweer bloedheet vandaag daarom vroeg vertrokken, bovendien zou de rit vandaag zo'n 60 km zijn.
Ons reisdoel is ietwat van de route af maar Świdnica moét gezien worden, vanwege tenminste één bijzondere kerk.
Om Wroclaw, 600.000 inwoners, uit te komen, zijn we een dik uur bezig. Niet alleen omdat dit best een grote stad is maar ook omdat ze hier kans zien op met name voor fietsers de stoplichten op maximaal treitergedrag af te stellen. Opmerkelijk dat men dat nog pikt ook.

Pas na 32 km, in Katy Wroclawskie, treffen we koffie-met-wat-lekkers, maar wát heerlijk!

Onderweg wordt graan geoogst, dikke korrels, zo te zien helemaal rijp.

Verderop nog een Sowjet-monument. Hoe zouden de mensen hier nu tegenover staan? Er liggen bloemen bij. Van onze Tom ontvingen we de vertaling, zie de foto.

Tegen 15:00 uur, in het gehucht Sady, rijd ik naar een schaduwplekje waar een oudere heer lekker op zijn buitenplekje tegen zijn huis zit. Ja hoor, van harte mag ik bij hem komen zitten. De fiets laat ik aan de straat staan zodat Thea die niet ongemerkt zal passeren.
Er ontspint zich een prachtige Babylonische spraakverwarring. Ieder praat, maar niemand weet waarover. Toch wordt het steeds vriendelijker, ook Katarzyna - de oma - doet allerhartelijkst mee. "Natuurlijk moeten jullie koffie! En neem van dit bord wat koeken en gebakjes, daar zijn ze voor, net als de Cola! En vergeet deze kersen niet! Het houdt niet op, de kleinkinders Michael en Simon worden erbij gehaald, die kennen immers best wat Engels.
Enfin, met handen, voeten en met Google Translate komen we wat verder. Ook de kaart in het Pools die we van Joke en Monika uit Heeswijk meekregen als introductie komt goed van pas.
Ik probeer wat samen te vatten:
Katarzyna (74) is in 1955 vanuit Lvov (Oekraïne, ooit Pools geweest), naar hier gedirigeerd. Graag? Nee, het moest! In de oorlog haar man verloren en toen ook dat nog. Met het Sowjet-monument heeft ze niks, "staat dat er echt? Waar dan wel?" De Russen worden kennelijk niet als bevrijders gezien maar als een regiem waar je maar beter niets mee te maken moet willen hebben. Zo heeft alles zijn plaats, tijd en omstandigheid. Het sluit naadloos aan op de blog van 5 juli....

Van de vader-des-huizes moeten we beslist een potje eigen honing meenemen en kleindochter Wiktoria, die uitstekend Engels spreekt, is ook al zeer geïnteresseerd. Allen hartelijk welkom, ooit, als je Nederland bezoekt want dat gaat op termijn vast gebeuren (hoop ik).
Wat een hartelijkheid, bedankt!. Bardzo wielkie dzięki i do zobaczenia kiedyś w Holandii.

We fietsen door naar ons slaapadres in het schoolgebouw van een opmerkelijke kerk in Swidnica. Nou na het "fietsen", met toch nog 74 km én af en toe wat klimmetjes was de pijp best leeg...

Op de achtergrond doemt gebergte op, de grens met Tjsechië...

Pas na 32 km, in Katy Wroclawskie, treffen we koffie-met-wat-lekkers.

Graan alom

Oogsttijd

"Eeuwige dank aan de helden die in de strijd zijn gevallen voor de eer en onafhankelijkheid van het sovjetvolk",
meestal door de russen zelf gebouwd. (met dank aan Vladnik voor de vertaling)

Katarzyna op de tablet, Thea houdt het op het woordenboekje.

Met Michael, oma's Thea en Katarzyna en Simon aan het vertaalwerk.

Heerlijk cadeau van  0,4 kg, erg lief!

De Vredeskerk v.d. Drie-eenheid: Kosciol Poko

Dag 13, 6-7, te Wroclaw (Breslau)

De kabouterstad, wat is dát nou? De kabouters van Wrocław (Pools:Wrocławskie krasnale) is een serie beelden van kabouters in de stad.
Het eerste beeld werd in 2001 opgericht ter ere van de ludieke verzetsbeweging Oranje Alternatief, die de kabouter als symbool voerde. Sindsdien zijn er gaandeweg kleinere kabouterbeeldjes bijgeplaatst. Met het Oranje Alternatief werd sinds de jaren '70 protest aangetekend door het regiem belachelijk te maken op ludieke wijze, dus zonder te worden opgepakt. Ook na "de Wende" in 1989 ging het hier nog niet meteen goed. De slappe post-communistische regering wist bijvoorbeeld niet te voorkomen dat delen van de stad tot wel 7 m. onder water kwamen te staan in 1997 door de wassende Oder. Nu zijn de kabouters in het stadsbeeld gewoon leuk maar ook om de herinnering aan deze moedige wijze van protest wakker te houden.

In het voorjaar van 1940 vond in opdracht van Stalin een moordpartij plaats op 20.000 Poolse officieren, politiemensen en krijgsgevangenen.
Hij was ze vast liever kwijt dan rijk, al was het maar omdat er zwaar weer op til was met de Duitsers. Had ie net d.m.v. een slimme deal met Hitler "zijn" helft van Polen binnengehaald, werd dat pact toch geschonden.... Ik denk dat hij graag de handen vrij hield. Al met al aangrijpend nu in een monument herdacht.

Veel kerken vandaag, van barok tot modern interieur, we telden er 14! Ik wijd er, zeer onterecht, 1 prentje aan.

Morgen weer lekker fietsen, misschien een buitje en tegenwind  maar de temperatuur is dragelijker.

Een van de Wrocławskie krasnale

Het aangrijpende monument n.a.v. de moordpartij op 20.000 Poolse officieren e.a.

Een van de 14 kerken....

Fietsen, een goed vervolg....